Miejski Ośrodek Kultury ze smutkiem przyjął wiadomość o śmierci Bogumiły Antkowiak-Manc; artystki, rzeźbiarki i poetki przez lata związanej z tym ośrodkiem i środowiskiem twórczym Gniezna. W tych trudnych chwilach, dyrekcja i pracownicy MOK łączą się w żalu z rodziną i bliskimi Zmarłej, składając szczere wyrazy współczucia.
Bogumiła Antkowiak-Manc (ur. 1936 r. w Gnieźnie) była poetką i aforystką; pisała także opowiadania i felietony oraz sztuki teatralne. W 2003 r. w otrzymała tytuł magistra w Instytucie Sztuki i Kultury Plastycznej Wydziału Artystycznego Uniwersytetu Zielonogórskiego. Ukończyła również wiele różnych studiów podyplomowych: edukację artystyczną ASP w Poznaniu, muzykę w Kaliszu, arteterapię, informatykę, oligofrenopedagogikę i kulturę muzyczną w Gnieźnieńskiej Szkole Wyższej Milenium, a w sandomierskiej WSHP informatykę i technologię. Dokształcała się nieustannie, będąc jednym z najstarszych studentów w Polsce.
Jej debiutem był wiersz pt. „Wojaże”, który przedstawiła na Piastowskim Lecie Poezji w Gnieźnie w 1987 roku. Otrzymała za niego II nagrodę. B. Antkowiak-Manc była członkiem Związku Literatów Polskich Odział w Poznaniu (od 2009), Koła Literacko-Plastycznego przy Związku Nauczycielstwa Polskiego w Poznaniu i w Gnieźnie (od 2000), Robotniczego Stowarzyszenia Twórców Kultury (od 1986) oraz członkiem Stowarzyszenia Jeszcze Żywych Poetów w Zielonej Górze (1995-98). Opublikowała następujące książki poetyckie: „Źrenice kłamstwa” (2007), „Na skrzydłach gonitwy” (2008), „Obok czasu” (2008), „Przed świtem” (2010), „Zamknięte w kamieniu” (2012), „Ślady obecności” (2013). Jej twórczość poetycka i opowiadania były publikowane w wielu almanachach i antologiach.
O jej poezji tak pisał Nikos Chadzinikolau: „Poezja Bogumiły Antkowiak-Manc jest «opłatkiem życzenia» i krzykiem bólu człowieka skrępowanego i uwięzionego. Bezradność wobec nieuchronnych i groźnych praw czasu nabiera cech materii, zespala się z subiektywnym i obiektywnym pojęciem czasu. Wreszcie oscyluje między filozoficzną akceptacją nieuchronnego przemijania życia i chęcią zatrzymania obiegowych wartości. Pragnienie wolności i rezygnacja to dwa psychiczne elementy wynikające z naturalnie i logicznie jeden z drugiego. I w tym tkwi tragizm poetki”.
Bogumiła Antkowiak-Manc była laureatką konkursów malarsko-rzeźbiarskich i gobeliniarskich oraz autorką wystaw – między innymi w Miejskim Ośrodku Kultury w Gnieźnie.
